Oostenrijk Wasserfallweg Hintertux

Wandeling van de Sommerbergalm via de Wasserfallweg naar Hintertux                                                                                     

Zondag 4 september gaan Jan en Paula op huis aan, we zwaaien hun uit en zijn de laatste week met zijn drietjes. We hebben nog een aantal wandelplannen, maar zoals meestal met plannen, vallen ze af en toe in duigen. De zondag wordt een rustdag, genieten van het zonnetje en lekker luieren.

Maandag 5 september willen we wel op stap gaan maar de hoos aan regen op de caravan houdt ons de hele dag binnen. We komen er alleen uit voor de noodzakelijke gebeurtenissen.

Maar dinsdag 6 september is weer een prachtige dag en tevens de laatste dag dat onze Zillertalcard geldig is. We rijden naar Hintertux om daar met de Sommerbergbahn naar de Sommerbergalm te gaan. Hier begint de wasserfallweg naar Hintertux. Ondanks dat wij toch regelmatig in het Zillertal zijn hebben we deze wandeling nog nooit gemaakt, en ik kan jullie verzekeren opnieuw een prachtige wandeling. 

Natuurlijk gaan we eerst aan de cappuccino op het terras van het grote restaurant van de Sommerbergalm. Het is maar 8 graden, echter de zon schijnt volop. Dit maakt het ondanks de temperatuur toch mogelijk om lekker in korte broek en zonneshirt te gaan zitten. En het voelt absoluut niet koud aan. 

Voor we op pad gaan laten we Xela even drinken aan de waterbak. Vele honden maar ook tweebeners lessen hier hun dorst. Xela moet door ons op de rand van de bak getild worden en uit de handen drinken, Marsha onze witte herder deed dit altijd zelfstandig echter op onderstaande foto heeft zij de respectabele leeftijd bereikt waarbij ze geholpen moet worden. 

Het begin van de markering van het pad van de Wasserfallweg is lastig te vinden. Het staat niet goed aan en we twijfelen of we de goede richting op gaan. Daarom loopt Peter terug en vraagt bij de kiosk de juiste weg. Achteraf gezien hadden we het goede pad te pakken. 

Het pad loopt het eerste stukje over een hele steile schotterweg naar de almhutjes. Langs de almhut gaat de schotterweg over in een smal paadje. 

Het uitzicht richting het dal is mooi en regelmatig blijven we stil staan om te kijken.

In de verte komt ons een groep wandelaars tegemoet. Zij verbazen zich er over dat de Murmeltieren zich gewoon laten zien. Wij weten uit ervaring dat de beesten steeds minder schichtig worden door het vele voer dat zij van de toeristen ontvangen. Deze Murmels komen echter niet dichterbij of ze nog echt wild waren of dat ze Xela in de verte roken en zagen, wie zal het zeggen. 

We kijken achter ons en zijn wederom verbaasd dat we daar ergens tussen de rotsen vandaan gekomen zijn. 
We lopen over een grasvlakte voordat de volgende daling begint. 
Al snel zien we rechts de eerste watervallen opdoemen. Het is de Schraubenwasserfall.

We komen bij een splitsing aan hier zijn er twee mogelijkheden om in Hintertux te geraken. Linksom en rechtsom. De wandeling linksom is volgens opgave iets eenvoudiger dus kiezen wij er voor om rechtsom te gaan.

We gaan over een smal bruggetje en al snel lopen we door beekjes, over stenen en door de uitlopers van de watervallen. Een heerlijk spektakel. 

Het zicht op dezelfde waterval is iedere keer anders.
Het pad verloopt door prachtig natuur schoon. 
Zodra de stenen getrotseerd zijn komen we bij de Schraubenfallhöhle. Een naturdenkmal.

Door de vele regen van de gisteren is het pad behoorlijk glad en nat. Ondanks onze goede bergschoenen slaat het ongeluk toe. Peter glijdt weg en zijn been slaat dubbel en met zijn scheenbeen schramt hij over een grote kei. Zijn been bloed als een rund en Emmy schrikt zich wezenloos. In no time ontstaat er een bobbel zo groot als een ei op zijn scheenbeen. 

We verzorgen de wond met zalf wat het bloeden gelijkt stopt. Het is een zalf die gebruikt wordt om wonden bij dieren te desinfecteren en het bloeden te stelpen. We kunnen door de schrik niet zo snel de jodium en de pleisters vinden. De zalf heeft ervoor gezorgd dat de wond niet is gaan ontsteken en na enkele uren is de bult verdwenen en er blijft een grote blauwe plek met wond over. Gelukkig valt de pijn mee maar het veroorzaakt wel hinder bij het wandelen. 

Het laatste stuk tot aan het dalstation gaat in een lager tempo dan normaal maar we zijn al lang blij dat Peter gewoon lopend zijn weg kan vervolgen. Beneden hebben we ontzettende trek in een ijskoffie en op het terras van een hotel genieten we er van. We kijken uit op de gletsjer en genieten nog van het uitzicht. 

De valpartij heeft wel gevolgen voor de laatste dagen in het Zillertal. De wandelingen die we nog willen maken kunnen geschrapt worden. We moeten rustig aan doen maar in het Zillertal is ook dit geen straf.